Irak’ın güneyindeki Meysan vilayetinde yaşayan 75 yaşındaki Samire Muzil, babasından devraldığı fotoğrafçılık sanatını ilk günkü aşkla devam ettiriyor.
Muzil, saçları aklarla bürünse de çok sevdiği fotoğraf makinasını elinden bırakmıyor. Doğduğu toprakları fotoğraf kareleriyle kayda alan Samire Muzil’i memleketinde tanımayan yok.
Irak’ın neredeyse tek profesyonel kadın fotoğraf sanatçısı olan 1947 doğumlu Muzil’in konutunun bahçesinde, kendi ismini taşıyan bir fotoğraf stüdyosu bulunuyor.
Iraklı fotoğrafçının çalışma odasının duvarları da çektirdiği siyah beyaz fotoğraflarıyla süslenmiş durumda.
Mesleği, foto muhabiri olan babasından öğrendiğini tabir eden Muzil, kelamlarına şöyle devam etti:
“Ben gençken babam göz hekiminin yanlış müdahalesi sonucu gözünü kaybetmişti. Babam engelli olunca aile olarak ekonomik durumumuz çok berbat oldu. Babam birinci başlarda kız çocuğu ve öğrenci olduğum için bana fotoğraf çekmeyi öğretmek istemedi lakin ısrarım üzerine ikna oldu.
Babam, bana siyah beyaz fotoğraf çekmenin yanı sıra fotoğrafı sürece ve çıkarma işini de öğretti. Birinci başlarda fotoğrafları yamuk çekiyordum. Mesleği düzgünce öğrendikten sonra babam kendi ismine tapulu bir yerini satarak bana o periyot çok âlâ bir fotoğraf makinası aldı.”
Muzil, Meysan halkının üçte ikisinin fotoğrafını çektiğini söyleyerek, daha çok ailelerin fotoğraflarını çekerek, onların düğün ve doğum günü gibi mutlu anlarına şahit olduğunu dile getirdi.
“Beni mahpusa atanlar yok olup gitti lakin ben sevdiğim mesleğimi hala sürdürüyorum”
1963’te dönemin Cumhurbaşkanı Abdulkerim Kasım’a karşı Baas Partisi’nin düzenlediği kanlı darbede siyasi görüşünden dolayı yıllarca hapis yattığını söyleyen Muzil, yaşadığı acı dolu günleri şu ifadelerle anlattı:
“Bir küme genç, Baas Partisi’nin darbe teşebbüsüne karşı broşürlerin fotoğrafını çekmemi istedi. Ben birinci başta bu taleplerini yerine getirmeyeceğimi söyledim, daha sonra kelam konusu broşürlerin fotoğrafını çekip basımını da yaptım ve onlar bunları kentin her yerine asmaya başladı.
Baasçılar, darbe tersi bildirilerin benim elimle basıldığını öğrenince gece yarısı konutumuzu bastılar ve bildirinin yepyeni nüshasını buldular. Meskeni basan şahıslardan biri saçımdan çekerek babamın yanına getirdi, babam buna direnince kendisini dövdüler ve benimle erkek kardeşimi mahpusa attılar. Mahpusta her çeşit azaba maruz kaldık.
Hapishanede yaşadığım sıhhat problemleri nedeniyle dünya kamuoyunun gündemine gelince özel bir kararnameyle mahpustan çıkarıldım. Beni mahpusa atanlar yok olup gitti ancak ben sevdiğim mesleğimi hala sürdürüyorum. Meysan halkının fotoğrafçılık konusunda bana olan inancı de benim için onurdur.”
“Fotoğraf makinesi benim geçmişimi ve bugünümü inşa eden bir değerdir”
1980’lerde de ailesinden bazı kişilerle hapis yattığını aktaran Muzil, “Bir seferinde de benim yerime fotoğraf makinamı iple sokakta sürükleyip karakolda günlerce beklettiler ve beni işimden uzak tuttular.” dedi.
Iraklı emektar fotoğrafçı, “İcra ettiğim fotoğraf sanatı hala tek gelir kaynağım. Fotoğrafçılık yüzünden ömrümün yarısı mahpuslarda çürüdü. Fotoğraf makinası benim geçmişimi ve bugünümü inşa eden bir pahadır. Fotoğrafsız bir hayatı asla düşünemem.”
“47 yıl sonra vesikalık fotoğraf çektirmek için yeniden Samire hanıma geldim”
Vesikalık fotoğraf çektirmek için Muzil’in fotoğraf stüdyosuna gelen Ahmed Zamad Muhammed, “Samire hanım, çocukken nüfus cüzdanı ve okul kaydı için istenilen fotoğraflarımızı çeken kişidir. Samire Muzil, bizim çocukluğumuzdur ve hoş anılarımızdır. 47 yıl sonra vesikalık fotoğraf çektirmek için yeniden Samire hanıma geldim.” sözlerini kullandı.
